vrijdag 12 augustus 2011
donderdag 11 augustus 2011
Dogontrip
Maandagmorgen, vol energie, begonnen we aan onze trip naar de Dogon onder leiding van Almamy. Hij had ons eveneens begeleid in Nalou en dus werden we door een vertrouwd persoon door het mooiste stukje van Mali gegidst.
Tijdens de afdaling over de rotsen maakte (enkel) Liesbeth enkele slippertjes maar we raakten toch allemaal heelhuids beneden! We waren al meteen onder de indruk van het prachtige uitzicht! De foto's spreken voor zich! Het was net alsof we door de setting van de Leeuwenkoning wandelden.
Beneden aangekomen waren we blij te kunnen uitblazen in het campement van Nombodi. Heel veel water en een goede maaltijd (de beste gegrilde kip ooit!) bracht ons meteen terug onder de levenden. 's Avonds kregen we een dansspektakel te zien. Slapen deden we onder de blote hemel waardoor we konden genieten van een prachtige sterrenhemel. Om 5u werden we gewekt door het geluid van 100en hanen, ezels en geiten maar het uitzicht bij het openen van onze nog kleine oogjes maakte veel goed!
De tweede dag zetten we onze wandeltocht verder in de vlakte. Met de nodige pijnlijke voeten vol blaren (voornaamste slachtoffers waren Isabeau en Lievelijn) passeerden we verschillende dorpen die door UNESCO beschermd zijn en konden we de troglotyden bewonderen. Hierin woonden de eerste bewoners van de Falaise en momenteel worden ze gebruikt als graftombe. Net na de middag kwamen we aan op onze bestemming Tereli. Ook daar zagen we Dogondansen. Ditmaal met prachtige kostuums en maskers. Foto's volgen hieronder.
Toen we de volgende ochtend wilden vertrekken, werd eerst nog even beroep gedaan op onze medische kennis. We verzorgden de wonden van een meisje dat een zware steen op haar hiel had laten vallen. De dag ervoor had Alexandra al geassisteerd bij de verzorging van een jongetje dat verwond werd aan zijn mond door de hoorn van een stier.
Onze derde en laatste dag was een heuse beproeving. Eerst een wandeling door de vlakte in de blakende zon en nadien de beklimming terug naar het plateau. Het bloed, zweet en tranen loonden echter de moeite, want het uitzicht was letterlijk en figuurlijk adembenemend. 
Vandaag was dan onze laatste dag in Sevaré. Iedereen kocht nog snel zijn laatste souvenirs en maakte nog sneller zijn koffers. We besloten ons verblijf met een feestmaal (inclusief gateau!)waarmee we meteen ook de verjaardag van Mariejeanne gevierd hebben. Een geslaagde avond aan het einde van een zeer geslaagde maand in Mali!
Pinan! Kanbé!
PS : Aan de ouders (of echtgenoot) van iedereen, graag het volgende in huis halen in ruil voor reisverhalen :
Lievelijn : eclairs, ketchup chips, pizza
Maya : ketchup chips en snoep van het Kruidvat
Marjolein : pudding, witte chocolade, aardbeien, paprika chips, Benjamin
Dymphna : chocolade met nootjes, aardbeien, eclairs, peper- en zoutchips
Liesbeth : vanille ijs met chocoladesaus, vers fruitsap, buggles met kaas
Isabeau : hartsliefde, het dessert wat Kir voor het vertrek gemaakt heeft :p
Alexandra : aardbeien en ananas (voor binnen 10 dagen)
Maya : ketchup chips en snoep van het Kruidvat
Marjolein : pudding, witte chocolade, aardbeien, paprika chips, Benjamin
Dymphna : chocolade met nootjes, aardbeien, eclairs, peper- en zoutchips
Liesbeth : vanille ijs met chocoladesaus, vers fruitsap, buggles met kaas
Isabeau : hartsliefde, het dessert wat Kir voor het vertrek gemaakt heeft :p
Alexandra : aardbeien en ananas (voor binnen 10 dagen)
zondag 7 augustus 2011
Laat Nalou bloeien!
Maandagmorgen na het ontbijt vertrokken we voor een trip van ongeveer 5 uur richting Nalou. Met het idee dat we niet zo veel en lekker eten zouden krijgen dan hier hadden we speciaal 2 potten choco gekocht, maar in de drukte van het vertrek vergaten we deze in te pakken.
De reis was een helse rit. Het eerste deel was nog gewone goede weg, maar al snel werd het een piste, eerst nog verhard, maar daarna kon je in feite niet echt nog van een weg spreken. Gelukkig wist onze chauffeur aan welke struik we links en aan welke boom we rechtsaf moesten J
Op de onverharde piste reden we recht in de richting van een heel donkere lucht. De chauffeur deed nog een poging om Nalou te bereiken voor de storm zou losbarsten, waardoor we het gevoel kregen dat we in de rally Parijs-Dakar waren terecht gekomen, maar het mocht niet baten en de weg was al snel omgetoverd in één grote waterplas!
Het bleef regenen tot we in Nalou aankwamen, en voor de mensen van Nalou was dit een teken dat wij een echt godsgeschenk waren! Regen is voor hen natuurlijk heel belangrijk!
Ondanks het slechte weer stonden er ons toch honderden kinderen op te wachten die rond de jeep liepen en er zelfs opkropen, overweldigend!
Toen we er even waren begonnen de vrouwen te dansen en dit hebben ze uren aan een stuk volgehouden. Ook wij hebben een poging gedaan om mee te dansen, en ook al kwam onze prestatie nog niet in de buurt van hun dansen, kregen we toch een sjaal wat een teken van respect was.
We hadden onmiddellijk aan elke vinger van elke hand enkel kinderen die ons de hele namiddag en avond zijn blijven volgen: iedereen had zo “zijn” kindjes. We probeerden enkele spelletjes met hen te spelen, maar dat was nogal een chaos in zo’n enorme groep. Toch vonden ze het allemaal geweldig leuk!
Tegen de avond hebben we onze slaapplaats geïnstalleerd. We kregen hiervoor het schooltje ter beschikking aangezien het in Nalou nu ook schoolvakantie was. Omdat de matrassen die we meegebracht hadden door de storm nat waren geworden hebben we een constructie gemaakt met 5 matrassen van het medisch centrum.
Om eten moesten we ons ook geen zorgen maken: Malick had een hele koffer pasta, couscous en rijst meegegeven, en de vrouw van het dorpshoofd kookte dit voor ons, vergezeld van een sausje met kip of schapenvlees.
De nacht was redelijk onderbroken. Aangezien de Ramadan ondertussen bezig is, werden de vrouwen van het dorp (en wij dus ook!) om 3u ’s nachts gewekt door de imam zodat ze het eten konden klaarmaken voor de mannen. Om kwart voor 5 begon dan de imam al met het ochtendgebed en werden we dus opnieuw gewekt. Vanaf 6u begint dan het leven in Nalou: de mensen vertrekken naar de velden, de kinderen lopen te spelen, de vrouwen gaan gierst stampen en eten koken, … Ze lieten ons soms helpen met gierst stampen maar we deden het niet goed genoeg en moesten maar snel weer stoppen! J
Dinsdag na het ontbijt zijn we begonnen met de apotheek in orde te maken, met al het materiaal dat we bij hadden hebben we de kasten goed kunnen vullen! (met speciale dank aan het Jessa ziekenhuis, Bartels, Sander Ombelets, de tante van Marjolein en iedereen die zijn bijdrage geleverd heeft).
We deelden ons in in groepjes en elke voor- en namiddag werkten we per 2 in het medisch centrum terwijl de anderen zich met de kinderen bezig hielden. Aangezien de meeste mannen en vrouwen de ganse dag op het veld werken, waren wij immers een welkome afleiding voor de kinderen die zich anders zelf de hele dag moeten bezighouden. Heel veel kindjes die zelf amper 6 of 7 jaar zijn, hebben daarenboven al de verantwoordelijkheid voor een jonger broertje of zusje dat ze de hele dag op hun rug moeten dragen.
In het medisch centrum kwamen niet zo heel veel patiënten, maar wel meer dan normaal omdat de blanken er waren en ze hadden echt het idee dat we veel voor hen zouden kunnen doen.
Vaak heeft de dokter niet echt de juiste medicatie, en moet hij een meer algemene behandeling geven.
Veel patiënten die we zagen hadden oogproblemen, o.a. door het stof, verder zagen we iemand met een schorpioenenbeet, heel veel wonden, en ook 2 albinokindjes waarvoor we zonnebrilletjes, zonnecreme en kleertjes met lange mouwen bij hadden om hen goed te beschermen tegen de zon.
In de namiddag waren er meestal minder patiënten en hielden we ons bezig met de verzorging van de kindjes die allemaal echt heel veel wondjes op hun armen, benen en gezichtjes hadden. Ze waren heel flink, gaven meestal geen kik en vonden het best fijn om een mooie pleister te krijgen van ons!
We hopen dat ze in de toekomst hun wonden beter zullen laten verzorgen en zeker met de ergere wonden naar de dokter zullen gaan.
Met de kindjes deden we heel wat activiteiten: stoeptekenen, een memoryspel, voetballen, al kostte dat toch wel wat meer moeite voor ons wegens de hitte, we brachten kleurboeken mee, zongen liedjes waarbij zij de lichaamsdelen in het Frans leerden en wij in de Dogontaal, we deden groepsspelletjes zoals 1,2,3 piano en chinese voetbal, … kortom, de jeugdbewegingervaring die een aantal onder ons hebben kwam goed van pas!
Ook gaven we tandpastales: we legden uit aan de mama’s en de kindjes hoe ze hun tanden moesten poetsen en dat ze dat elke dag moesten doen en deelden tubes tandpasta uit.
Het dagelijkse leven in Nalou zag er heel anders uit voor ons dan hier in Sevaré: We moesten ons wassen uit 2 emmers putwater, moesten er ‘s avonds eten met een kampeerlampje omdat het er pikdonker was vanaf 18u30, de wc was een minigat in de grond, duidelijk op kindermaat gemaakt en dat maakte het voor sommigen onder ons toch wel moeilijk om te mikken. ’s Nachts verkozen we dan ook vaak de vrije natuur J
Almamy onze gids was een hele hulp voor ons, hij deed alles voor ons, hielp bij de communicatie met de bevolking, zorgde voor ons water en eten, vertelde ons over het leven in Nalou, …
De laatste dagen waren we al goed ingeburgerd en sommigen onder ons hadden er best nog wat langer kunnen blijven.
Uit dankbaarheid boden de mensen van het dorp ons zelfs enkele kippen aan!
We hebben een fijne week beleefd en hebben gezien dat het geld dat we hebben ingezameld hier heel goed besteed zal worden! Dank je wel aan alle gulle gevers uit naam van Nalou!
maandag 1 augustus 2011
Le 3ième week-end
Zaterdag 30 juli 2011: une aventure africaine
's Morgens stonden we alweer klaar om een deeltje van Mali te ontdekken. Zo gingen we onder begeleiding van een Nederlandse man, Willem Snapper genaamd, naar één van zijn projecten. Hij legt namelijk tuintjes aan, waar de lokale bevolking groenten en vruchten kan telen om ze dan te verkopen op de markt. De toch naar ons berucht dorpje met zijn slechts 3 jaar oude, aangelegde tuin was reeds een hels avontuur. Midden in een grote plas water, die natuurlijk gepaard ging met de nodige modder en diepte, zaten we vast met ons busje. Voila, daar stonden we dan: iedereen de bus uit en duwen maar... Tot aan de knieën in het water duwden we samen met de inwoners (vooral kinderen!) van het aanliggende dorpje onze bus met succes uit het modderbad. 1-0 voor ons :)
Aangekomen in het dorpje, dat feitelijk maar een dikke 1,5 km verder van ons berucht modderbadje lag (met andere woorden: we hadden ook kunnen uitstappen en wandelen i.p.v. door een modderbad te rijden = african style), werden we direct naar het tuintje geleid. Wonderbaarlijk om te zien dat zoveel groen te midden van het dorre bruin kan ontstaan. Er groeiden papaya's, bananen, munt, zoete aardappelen, sla ... Meneer Snapper stelde zijn volledige project aan ons voor. Dit was zeer interessant, aangezien we in Nalou ook plannen hebben voor de aanleg van een tuintje.
Na de groene weelde gingen we ook nog een kijkje nemen in het dorpje en mochten we zeer uitzonderlijk het huis van Allah betreden, dat jammer genoeg werd gekoloniseerd door duiven. Aangezien we op onze blote voeten binnen moesten, was het oppassen geblazen voor een glibberig plasje. Wel waren we hun dankbaar dat we dit uitzonderlijk bezoek mochten meemaken.
Op de terugweg kwam het wekelijks filmgebeuren, opgezet door meneer Snapper ter sprake. Elke vrijdag en zaterdagavond projecteert hij een film in zijn tuin voor alle liefhebbers. Gemakkelijk 200 tot 300 nieuwsgierige kijkertjes komen naar deze voorstelling in le village CAN te Sévaré. Deze zaterdag waren wij ook van de partij voor dit spektakel. Jammer genoeg misten we een klein deeltje van de videoclips, die in eerste instantie veel bloots/sensuele beelden vertoonden. Hierbij kan je een voorstelling maken van de courante clips op mtv en tmf. Meneer Snapper had genoeg creativiteit en toonde ook een clip van ramstein, een werkelijk cultuurbad. Het voorfilmpje bestond uit een stukje van de dikke en de dunne. Super om te zien hoe de Malinese kinderen kunnen schaterlachen met eenvoudige grapjes. De Rwandese hoofdfilm bevatte een medische boodschap betreffende HIV (Had Snapper misschien rekening gehouden met onze studie? :) ) en een politieke boodschap over kindsoldaten. Dit alles was vervat in een toch best aangename, luchtige, Franse film over een groepje jongeren en hun tocht naar de wereldbeker in Zuid-Afrika. De sfeer, de locatie, het samenzijn, de film, de gezelligheid ... zijn allemaal begrippen die het tafereel slechts kunnen beschrijven, maar het volledige plaatje niet kunnen weergeven. Een herinnering voor altijd.
Vandaag was het motto 'inpakken en uitrusten als voorbereiding op een weekje back to basic', namelijk Nalou. Geen elektriciteit, enkel een manuele waterpomp, 0% luxe, nog net een matras en muskietennet, daar zullen we het mee moeten doen. Maar natuurlijk hebben we onze dosis enthousiasme en vreugde bij om er een onvergetelijke week van te maken. Geen elektricteit = geen internet = geen blog. Meer nieuws en het verslag van ons weekje Nalou volgt dus volgend weekend.
A bientôt!! Et bisous
's Morgens stonden we alweer klaar om een deeltje van Mali te ontdekken. Zo gingen we onder begeleiding van een Nederlandse man, Willem Snapper genaamd, naar één van zijn projecten. Hij legt namelijk tuintjes aan, waar de lokale bevolking groenten en vruchten kan telen om ze dan te verkopen op de markt. De toch naar ons berucht dorpje met zijn slechts 3 jaar oude, aangelegde tuin was reeds een hels avontuur. Midden in een grote plas water, die natuurlijk gepaard ging met de nodige modder en diepte, zaten we vast met ons busje. Voila, daar stonden we dan: iedereen de bus uit en duwen maar... Tot aan de knieën in het water duwden we samen met de inwoners (vooral kinderen!) van het aanliggende dorpje onze bus met succes uit het modderbad. 1-0 voor ons :)
Aangekomen in het dorpje, dat feitelijk maar een dikke 1,5 km verder van ons berucht modderbadje lag (met andere woorden: we hadden ook kunnen uitstappen en wandelen i.p.v. door een modderbad te rijden = african style), werden we direct naar het tuintje geleid. Wonderbaarlijk om te zien dat zoveel groen te midden van het dorre bruin kan ontstaan. Er groeiden papaya's, bananen, munt, zoete aardappelen, sla ... Meneer Snapper stelde zijn volledige project aan ons voor. Dit was zeer interessant, aangezien we in Nalou ook plannen hebben voor de aanleg van een tuintje.
Na de groene weelde gingen we ook nog een kijkje nemen in het dorpje en mochten we zeer uitzonderlijk het huis van Allah betreden, dat jammer genoeg werd gekoloniseerd door duiven. Aangezien we op onze blote voeten binnen moesten, was het oppassen geblazen voor een glibberig plasje. Wel waren we hun dankbaar dat we dit uitzonderlijk bezoek mochten meemaken.
Op de terugweg kwam het wekelijks filmgebeuren, opgezet door meneer Snapper ter sprake. Elke vrijdag en zaterdagavond projecteert hij een film in zijn tuin voor alle liefhebbers. Gemakkelijk 200 tot 300 nieuwsgierige kijkertjes komen naar deze voorstelling in le village CAN te Sévaré. Deze zaterdag waren wij ook van de partij voor dit spektakel. Jammer genoeg misten we een klein deeltje van de videoclips, die in eerste instantie veel bloots/sensuele beelden vertoonden. Hierbij kan je een voorstelling maken van de courante clips op mtv en tmf. Meneer Snapper had genoeg creativiteit en toonde ook een clip van ramstein, een werkelijk cultuurbad. Het voorfilmpje bestond uit een stukje van de dikke en de dunne. Super om te zien hoe de Malinese kinderen kunnen schaterlachen met eenvoudige grapjes. De Rwandese hoofdfilm bevatte een medische boodschap betreffende HIV (Had Snapper misschien rekening gehouden met onze studie? :) ) en een politieke boodschap over kindsoldaten. Dit alles was vervat in een toch best aangename, luchtige, Franse film over een groepje jongeren en hun tocht naar de wereldbeker in Zuid-Afrika. De sfeer, de locatie, het samenzijn, de film, de gezelligheid ... zijn allemaal begrippen die het tafereel slechts kunnen beschrijven, maar het volledige plaatje niet kunnen weergeven. Een herinnering voor altijd.
Vandaag was het motto 'inpakken en uitrusten als voorbereiding op een weekje back to basic', namelijk Nalou. Geen elektriciteit, enkel een manuele waterpomp, 0% luxe, nog net een matras en muskietennet, daar zullen we het mee moeten doen. Maar natuurlijk hebben we onze dosis enthousiasme en vreugde bij om er een onvergetelijke week van te maken. Geen elektricteit = geen internet = geen blog. Meer nieuws en het verslag van ons weekje Nalou volgt dus volgend weekend.
A bientôt!! Et bisous
vrijdag 29 juli 2011
Lievelijn schrijft de blog
Status: gemiddeld 15 muggenbeten per persoon, gemiddeld 1 kilo verdikt door de dagelijkse portie friet, 1 zieke, 2 tinten gebruind, iedereen al minstens 1x geveld door diarree, 35° C en 1 hechte groep.
Vandaag de laatste dag stage achter de rug. Marjolein en Dymphna hadden vannacht de wacht en kwamen dus terug om hier te slapen. De rest mocht nog voor de laatste keer naar het ziekenhuis. Maja en ik (Lievelijn dus) mochten op de gynaecologie staan en hadden gevraagd om bevallingen te kunnen volgen. Jammer maar helaas: de vrouwen kunnen dit ondertussen zelf wel en komen eigenlijk alleen maar 's nachts binnen, of komen alleen wanneer de bevalling gecompliceerd is. Gelukkig voor ons moest er wel een keizersnede gebeuren. We mochten erbij zijn terwijl het kindje 2 minuten naar de geboorte voor de eerste keer werd afgedroogd. De navelstreng werd afgebonden en het werd in doeken gebonden. We mochten het kindje zelf naar de familie brengen en vertellen dat het kindje gezond was en dat het een kleine jongen was. Eén van de mooiste momenten van onze stage. Er is zeker heel veel miserie, maar de mensen zijn zo immens gelukkig met zo weinig! Niemand van ons zou willen wisselen, maar toch is dit iets om jaloers op te zijn. De andere meiden hebben niet veel speciaals te vertellen over deze laatste dag. Daarbij zou alles minder leuk lijken in vergelijking met onze baby-ervaring =)!
De stage eindigde een beetje in mineur door een verplichte reflectievergadering met onze "stagebegeleider" Sméagol. Gelukkig hebben we er vlug een einde aan gebreid. Met zes diplomatische vrouwen op zijn dak wist hij niet wat er hem overkwam.
Vandaag kwam onze couturier ook langs met onze kleedjes. We kochten de afgelopen twee weken her en der allerlei pagnes (stoffen doeken) om kleedjes van te laten maken. De kleermaker nam vorig weekend onze maten zodat de kleren specifiek voor ons gemaakt zijn. Nogmaals jammer maar helaas: de couturier zijn geheugen had hem blijkbaar meermaals in de steek gelaten ( lees: verkeerd stofje bij verkeerde maten, te los, te strak, te kort, te lang,... ) Kortom, opnieuw een man die van zijn sokken werd geblazen door de tirannie van de wilde groep vrouwen. Hij komt terug met de aanpassingen, als hij durft.
Als grote dankjewel voor onze dokter-begeleiders zijn we trouwens bezig om een feestje voor te bereiden voor zondag. Maar eerst gaat onze volledige aandacht naar de voorbereidingen voor Nalou, het dorpje waarnaar we maandag vertrekken.
Vele groetjes voor onze sympathisanten, meer kussies en knuffels voor onze vrienden en al onze liefde voor onze familie/liefjes/echtgenoot/...
X LL
Vandaag de laatste dag stage achter de rug. Marjolein en Dymphna hadden vannacht de wacht en kwamen dus terug om hier te slapen. De rest mocht nog voor de laatste keer naar het ziekenhuis. Maja en ik (Lievelijn dus) mochten op de gynaecologie staan en hadden gevraagd om bevallingen te kunnen volgen. Jammer maar helaas: de vrouwen kunnen dit ondertussen zelf wel en komen eigenlijk alleen maar 's nachts binnen, of komen alleen wanneer de bevalling gecompliceerd is. Gelukkig voor ons moest er wel een keizersnede gebeuren. We mochten erbij zijn terwijl het kindje 2 minuten naar de geboorte voor de eerste keer werd afgedroogd. De navelstreng werd afgebonden en het werd in doeken gebonden. We mochten het kindje zelf naar de familie brengen en vertellen dat het kindje gezond was en dat het een kleine jongen was. Eén van de mooiste momenten van onze stage. Er is zeker heel veel miserie, maar de mensen zijn zo immens gelukkig met zo weinig! Niemand van ons zou willen wisselen, maar toch is dit iets om jaloers op te zijn. De andere meiden hebben niet veel speciaals te vertellen over deze laatste dag. Daarbij zou alles minder leuk lijken in vergelijking met onze baby-ervaring =)!
De stage eindigde een beetje in mineur door een verplichte reflectievergadering met onze "stagebegeleider" Sméagol. Gelukkig hebben we er vlug een einde aan gebreid. Met zes diplomatische vrouwen op zijn dak wist hij niet wat er hem overkwam.
Vandaag kwam onze couturier ook langs met onze kleedjes. We kochten de afgelopen twee weken her en der allerlei pagnes (stoffen doeken) om kleedjes van te laten maken. De kleermaker nam vorig weekend onze maten zodat de kleren specifiek voor ons gemaakt zijn. Nogmaals jammer maar helaas: de couturier zijn geheugen had hem blijkbaar meermaals in de steek gelaten ( lees: verkeerd stofje bij verkeerde maten, te los, te strak, te kort, te lang,... ) Kortom, opnieuw een man die van zijn sokken werd geblazen door de tirannie van de wilde groep vrouwen. Hij komt terug met de aanpassingen, als hij durft.
Als grote dankjewel voor onze dokter-begeleiders zijn we trouwens bezig om een feestje voor te bereiden voor zondag. Maar eerst gaat onze volledige aandacht naar de voorbereidingen voor Nalou, het dorpje waarnaar we maandag vertrekken.
Vele groetjes voor onze sympathisanten, meer kussies en knuffels voor onze vrienden en al onze liefde voor onze familie/liefjes/echtgenoot/...
X LL
donderdag 28 juli 2011
woensdag 27 juli 2011
2e stageweek
In de nacht van zondag op maandag werden we opgeschrikt door een hevig onweer met veel regen! Iedereen vertrok dus met kleine oogjes naar het ziekenhuis op maandagochtend.
Maandag deden Alexandra en Liesbeth de wacht en opnieuw was er een zwaar onweer. In het lokaaltje waar we mochten slapen regende het binnen en op het bed, zodat Liesbeth wakker werd met een natte knie!
Isabeau, Dymphna en An Alice bezochten een couturier. Maten bepalen wordt hier meer op het zicht gedaan dan met een meetlint!
In het ziekenhuis werd een kindje binnengebracht dat tijdens het werken op het veld aangereden was door een tractor en waarbij de rug helemaal opengeschaafd was. Het kindje lag bebloed in de consultatieruimte, helemaal alleen, maar omdat het geen geld bij zich had moest het een uur wachten op behandeling. Lievelijn en Maja wilde het kindje troosten maar de dokter merkte op dat ze niet zo emotioneel mochten zijn.
Dinsdag bezochten we de veemarkt in Fatoma. Tientallen koeien van alle kleuren en maten werden er te koop aangeboden. Naast de veemarkt was ook een gewone markt, toen we daar naartoe wandelden kwamen we bij een HIV-testcentrum uit waar iedereen gratis een test kon laten doen. De vrouw die er werkte legde ons uit hoe ze werkten en wist ons te vertellen dat ze per jaar ongeveer 700 testen deden waarvan er 26 positief waren. Deze cijfers liggen wel veel lager dan de één op 6 die ze in het ziekenhuis positief testen. De verantwoordelijke van het HIV centrum vertelde dat ze ook ijveren tegen vrouwenbesnijdenis, wat hier nog steeds niet door de wet verboden is en nog heel veel uitgevoerd wordt!
Op pediatrie werd een jongetje binnengebracht met tetanus ten gevolge van een besnijdenis. Marjolein en Dymphna spraken met een pediater die zei dat vrouwen de schuld waren van zowat alles, vooral het feit dat er te veel kinderen zijn is de schuld van enkel de vrouwen stelde hij! Dit zorgde natuurlijk voor een hevige discussie!
Om iedereen in België een beetje jaloers te maken: op de 2 nachtelijke onweersbuien na is het weer hier stralend en warm! Mochten we kunnen, zouden we jullie een paar zonnestraaltjes opsturen :-)
Het eten is hier ook prima! Tarte au pommes, crepe au sucre, ...en nog van dat lekkers. We kregen deze week zelfs ook nog een Franse maaltijd voorgeschoteld, bereid door een Japanner in Mali. Internationaal eten noemen ze dat!
Maandag deden Alexandra en Liesbeth de wacht en opnieuw was er een zwaar onweer. In het lokaaltje waar we mochten slapen regende het binnen en op het bed, zodat Liesbeth wakker werd met een natte knie!
Isabeau, Dymphna en An Alice bezochten een couturier. Maten bepalen wordt hier meer op het zicht gedaan dan met een meetlint!
In het ziekenhuis werd een kindje binnengebracht dat tijdens het werken op het veld aangereden was door een tractor en waarbij de rug helemaal opengeschaafd was. Het kindje lag bebloed in de consultatieruimte, helemaal alleen, maar omdat het geen geld bij zich had moest het een uur wachten op behandeling. Lievelijn en Maja wilde het kindje troosten maar de dokter merkte op dat ze niet zo emotioneel mochten zijn.
Dinsdag bezochten we de veemarkt in Fatoma. Tientallen koeien van alle kleuren en maten werden er te koop aangeboden. Naast de veemarkt was ook een gewone markt, toen we daar naartoe wandelden kwamen we bij een HIV-testcentrum uit waar iedereen gratis een test kon laten doen. De vrouw die er werkte legde ons uit hoe ze werkten en wist ons te vertellen dat ze per jaar ongeveer 700 testen deden waarvan er 26 positief waren. Deze cijfers liggen wel veel lager dan de één op 6 die ze in het ziekenhuis positief testen. De verantwoordelijke van het HIV centrum vertelde dat ze ook ijveren tegen vrouwenbesnijdenis, wat hier nog steeds niet door de wet verboden is en nog heel veel uitgevoerd wordt!
Op pediatrie werd een jongetje binnengebracht met tetanus ten gevolge van een besnijdenis. Marjolein en Dymphna spraken met een pediater die zei dat vrouwen de schuld waren van zowat alles, vooral het feit dat er te veel kinderen zijn is de schuld van enkel de vrouwen stelde hij! Dit zorgde natuurlijk voor een hevige discussie!
Om iedereen in België een beetje jaloers te maken: op de 2 nachtelijke onweersbuien na is het weer hier stralend en warm! Mochten we kunnen, zouden we jullie een paar zonnestraaltjes opsturen :-)
Het eten is hier ook prima! Tarte au pommes, crepe au sucre, ...en nog van dat lekkers. We kregen deze week zelfs ook nog een Franse maaltijd voorgeschoteld, bereid door een Japanner in Mali. Internationaal eten noemen ze dat!
maandag 25 juli 2011
zondag 24 juli 2011
Reacties op de blog
Reageren op onze blog was tot nu toe enkel mogelijk via Google-account. Deze instellingen hebben we aangepast zodat vanaf nu iedereen een reactie kan plaatsen zonder problemen. Alle reacties aldus welkom!
23 en 24 juli : weekend de repos
Gisteren hebben we de toeristische kant van Mopti leren kennen. Onze dag begon met een bezoek aan het museum van leemarchitectuur, gesponsord door de Aga Kahn-stichting. Het verhaal over de leemarchitectuur werd ons gebracht via een film en enkele prachtige foto's naast de panelen met tekst en uitleg over de verschillende gebouwen. De moskee van Djenné en Timboektoe zijn de twee grote voorbeelden van leemarchitectuur in Mali. Nadien bekeken we de moskee van Mopti van naderbij vanop het dak van een naburig huis. De namiddag brachtten we door op de Niger. Met een bootje voeren we stroomopwaarts, terwijl we genoten van prachtige uitzichten. We stopten in twee dorpjes zodat we een beter zicht kregen op het rurale Malinese leven. Medina was ons keerpunt. In dit dorp vroegen de kinderen zonder ophouden naar 'bonbons'. We kochten een paar zakjes in het lokale winkeltje en meteen vlogen de kinderen hierop af. Op onze terugweg brak er een hevige regenbui uit. We moesten met de boot naar de kant gaan omdat de wind echt te hevig was om verder te varen. Maar na een kwartiertje klaarde het opnieuw op zodat we onze route naar Mopti konden verderzetten.
In Hotel Flandre verblijven drie Amerikanen die werken voor USAID. Zij werken rond duurzaamheid van akkerland en graasvelden in Mali. De laatste jaren raakt de bodem immers sneller en sneller uitgeput. Gisterenavond hadden we de gelegenheid met hen te praten. Zij stelden ons bovendien de vraag of en hoe geneeskunde en gezondheid gecombineerd zouden kunnen worden met hun project.
Zondagochtend zijn we naar de mis geweest in een christelijke kerk een beetje verderop. Van de Malinese bevolking is maar 2 % christelijk, een overduidelijke minderheid. De viering was helemaal anders dan wat we gewoon waren. Er was een koortje dat vol enthousiasme zong en danste. Op het einde werden nog een hele reeks 'dienstmededelingen' gedaan. Zo kwamen de openstaande vacatures in het onderwijs ter sprake en werd de financiële situatie van de parochie aan de gelovigen medegedeeld.
zaterdag 23 juli 2011
vrijdag 22 juli 2011
20 en 21 juli
21 juli en 22 juli
Onze stage in het ziekenhuis van Mopti gaat verder. Liesbeth en Alexandra stonden donderdag op de dienst gynaecologie, waar een keizersnede werd uitgevoerd. De operatiezaal zelf had maar weinig weg van een operatiekamer. Het aanwezige materiaal was zeer beperkt en de ruimte was allesbehalve kiemarm. Op de kunde van de chirurgen kunnen we echter niets aanmerken. De operatie verliep even efficiënt als bij ons. We praatten ook met de anesthesist, hij verdedigde met alle hevigheid zijn waarden : meerdere vrouwen en heel veel kinderen. Het begrip trouw of monogamie konden we aan hem verre van verkopen. Naast zijn 4 vrouwen en hun 12 kinderen, had hij bovendien nog een aantal maîtresses.
De duo's die op het laboratorium hebben gewerkt, zijn altijd zeer enthousiast. Het team van het laboratorium werkt met een zeer beperkt aantal middelen, maar is zeer efficiënt en creatief. Elke dag wordt er minstens één persoon met HIV gediagnosticeerd. Dit is zeer veel wanneer je weet dat er maar 6-7 mensen per dag zulk een test krijgen. Na afloop van onze stagedag kregen we een rapport van één van de laboranten. Hij kende ons allemaal een 17 op 20 toe. Een foto met ons rapport vind je hieronder.
De eerste wachtdienst werd door Isabeau en Julie gedaan. Om 16 uur werden ze in het ziekenhuis verwacht. 's Anderendaags om 8 uur mochten zij terug naar huis. Het werd een avond en nacht van diverse ervaringen. Het muskietennet bood bescherming tegen de muggen, maar niet tegen de muizen... Veel geslapen hebben Julie en Isabeau aldus niet. Toch kwamen ze met een voldaan gevoel terug omdat ze meehielpen aan het reanimeren van een prematuur baby'tje dat 's nachts werd binnengebracht. De wachtdienst bood hen ook de kans om de artsen (en hun gewoonten) beter te leren kennen.
Vandaag, vrijdag, was er hoog bezoek in Mopti. De (vrouwelijke!) minister van volksgezondheid kwam naar hier om er het huidige en het toekomstige ziekenhuis te bezoeken. We moesten met 18 mensen in één ambulance kruipen om de weg van het oude naar het nieuwe ziekenhuis af te leggen. We vormden een lange rij tussen de artsen en andere personeel om de minister te begroeten. Nadien kregen we nog de kans om met haar op de foto te gaan. De Malinese artsen kregen de kans om hun vragen en noden rechtstreeks aan de minister mee te delen.
Voor onze les Bambara, hadden we een afspraak met de kleermaker. Elk van ons had zijn eigen ideetjes getekend en dit aan de couturier proberen uitleggen. Volgende week vrijdag zouden alle kleedjes klaar zijn. We wachten alvast in spanning af!
Onze chauffeur Lamyne, regelde voor ons een lokale specialiteit. Deze 'to' wordt gemaakt van gierst met saus van gombo en baobab-bladeren. Niet iedereen was er even enthousiast over, maar we hebben alvast geproefd van de echte Malinese keuken.
Abonneren op:
Posts (Atom)